Soms raken we in de vluchtigheid van het leven onze dromen kwijt. Zinken ze diep in de lades van verloren gedachten. Zo ver dat ze zelfs niet meer door het zonlicht geaaid kunnen worden. En wat zijn we zonder onze ideeën? Zelfbedachte, nauwkeurig gekozen woorden. Verliezen we ons zijn?
Of voel je je opgeslokt in de massa’s van de mens. Zo erg dat je jezelf niet meer kunt onderscheiden van de ander. Als alles al is gedacht en is geweest. Is er dat nog iets nieuws wat komen gaat? Zo dolen we rond in onze dichtgemetselde kamertjes. Met enkel een klein raam om de buitenwereld van verbeelding te laten ontsnappen.

Sometimes in the fleetingness of life we ​​lose our dreams. Do they sink deep into the drawers of lost thoughts. So far that they can no longer even be stroked by the sunlight. And what are we without our ideas? Self-invented, carefully chosen words. Are we losing ourselves?
Or do you feel engulfed in the masses of man. So much so that you can no longer distinguish yourself from the other. When everything has already been thought and has been. Is there anything new coming up? This is how we wander around in our bricked-up rooms. With only a small window to free the imagination into the outside world.

Gemaakt door Robin Puijk